Πρώτη φορά που διαβάζω βιβλίο της Μαντά και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε είναι κάπως ανάμεικτα. Θυμός, θαυμασμός και περιέργεια είναι αυτά που μου έμειναν. Η ηρωίδα, η Ντάτα είναι ένας χαρακτήρας μυστηριώδης και αλλοπρόσαλλος, μία γυναίκα τιμωρός που ενώ θέλει όλοι να πιστεύουν πως είναι κακιά, καταβάθος με το δικό της τρόπο αγαπά και νοιάζεται τους ανθρώπους που θεωρεί δικούς της. Πιστεύω πως το πλάσιμο της προσωπικότητάς της είναι λίγο too much, σα να υπερπροσπαθεί να της αποδώσει κάτι το ξεχωριστό και διαφορετικό και στο τέλος καταντά προβλέψιμη και φλατ. Μου άρεσε που δεν έχει μέσα στη διήγηση της τεράστιες περιγραφές που σε κάνουν να χασμουριέσαι. Από την άλλη, οι διάλογοι, είναι κάπως προβλέψιμοι και χωρίς ένταση τις περισσότερες φορές. Σαν σύνολο μου άρεσε πάντως, με έκανε να έχω αυτό το περίεργο συναίσθημα που αναρωτιέσαι διαρκώς: Να υπάρχουν άραγε τέτοιες γυναίκες; Που ηθελημένα επιλέγουν το "λάθος" δρόμο; Στην κόλαση βρίσκεται ο παράδεισος; Θα πιάσουμε φιλοσοφική συζήτηση και βαριέμαι... Σας χαιρετώ αγαπημένες!! - Βαθμολογία: 7/10
~Πέπη~
